| Instalacja orbitalnego suchego doku | |
| |
| Przynależność: | Starfleet |
| Klasyfikacja: | dok kosmiczny |
| Typ: | 5 segmentowy |
| Lokalizacja: | orbita Ziemi |
| Kwadrant: | Alpha |
| |
Instalacja orbitalnego suchego doku [ang. Orbital Drydock Facility] to instalacja typ doku kosmicznego używana w 22 wieku przez ludzi w Starfleet. Znajdująca się na terytorium Zjednoczonej Federacji Planet, w orbicie Ziemi w Alpha Kwadrant.
Architektura[]
Instalacja orbitalnego suchego doku składała się z następujących elementów :
| |
| Segmenty grzbietowe i manipulatory robotyczne |
- Segmenty grzbietowe klatki - składa się z 5 prostokątnych segmentów, które mieszczą wewnątrz 2 pokłady oraz posiadają okna tylko na dolnym pokładzie. Na spodzie dwóch przednich i dwóch końcowych segmentów znajdują się bokach dwa rzędy elementów oświetleniowych. Na przednim i końcowym segmencie od strony zewnętrznej skierowanej w kosmos 3 śluzy powietrzne znajdujące się na poziomie elementów oświetleniowych. Segmenty te są połączone 3 okrągłymi tunelami zapewniającymi możliwość przemieszczenia się między segmentami.
- Centralny segment grzbietowy posiada na spodzie wieża skierowana w dół z jednym rzędem okien, mająca co najmniej 4 piętra. Prawdopodobnie z niej są kierowane prace. Po jej bokach znajdują 4 mniejsze prostokątne wieże do których są przymocowane szyny z manipulatorami robotycznymi używanymi podczas budowy statku kosmicznego. Po bokach posiada również po dwa rzędy elementów oświetleniowych.
- Boczne segmenty klatki występują w ilości 5 elementów tworzące łuk z wybrzuszeniem na zewnętrz. Dwa przednie i dwa tylne elementy składają się 6 części :
| |
| Boczne segmenty klatki od wewnątrz i zewnątrz |
- Dwie górne części to kratownice, które od wewnątrz posiadają po dwa panele z dwoma rzędami z 4 elementami oświetleniowymi skierowanymi do wewnętrza, w kierunku gdzie znajduje się statek. Połączone są na górze na stałe z segmentem grzbietowym i centralnym modułem przegubowym, a w środku miedzy dwoma kratownicami klatki za pomocą małego przegubu umożliwiającego poruszanie się na zewnętrz i do wewnątrz. Przeguby łączące umożliwiają przybranie odpowiedniego kształtu zapewniającego pomieszczenia wewnątrz statku.
- Środkowy moduł przegubowy to element modułowy stacji o prawie cylindrycznego kształcie posiadający co najmniej 5 pokładów. Patrząc od góry na pierwszym pokładzie znajduje się długi rząd dwóch mniejszych okien, a pod nim znajduje się pokład promowy (hangar) dla mniejszych pojazdów kosmicznych. Pod nim znajduje się rząd 10 małych elementów oświetleniowych a po jej bokach znajdują się śluza powietrzna (czyli dwie), po drugiej stronie modułu znajduje się prostokątne wydłużenie o wysokości dwóch pokładów z oknami po bokach. Na końcach po środku znajduje się na tej samej wysokości 1 śluza powietrzna. Pierwszy i ostatni na zewnątrz znajduje się okrągły cylindryczny. Drugi moduł od przodu po prawej stronie pod prostokątnym elementem modułu w dół jedzie dodatkowy kwadratowy element 2 pokłady w dół, a pod nim okrągły element również 2 pokłady w dół. Na podstawie tego elementu znajduje się zestaw 5 anten skierowanych w kierunku planety. Środkowa antena jest najdłuższa co najmniej 2 razy dłuższa od 4 pozostałych anten.
- Trzy dolne części to kratownice, które składają się z 3 części. Pierwsza kratownica posiada panel z trzema rządami z 4 elementami oświetleniowymi skierowanymi do wewnętrza, w kierunku gdzie znajduje się statek. Druga kratownica o tym samym rozmiarze posiada również jeden ale mniejszy panel z dwoma rządami z 4 elementami oświetleniowymi skierowanymi do wewnętrza. Następnie na końcu znajduje się trójkątna kratownica z panelem z dwoma rzędami elementów oświetleniowych skierowanymi do wewnętrza. Pierwszy rząd miał 4, a dolny tylko 3 elementy oświetleniowe. Połączone są na górze na stałe z centralnym modułem przegubowym, a między pozostałymi dwoma kratownicami klatki za pomocą małych przegubów umożliwiających poruszanie się elementów kratownicy na zewnętrz i do wewnątrz. Przeguby łączące umożliwiają przybranie odpowiedniego kształtu zapewniającego pomieszczenia wewnątrz statku.
- Środkowy segment klatki jest inny od pozostałych segmentów bocznych klatki.
| |
| Środkowy segment klatki widoki od wewnątrz |
- Górna kratownica przymocowana na stałe z segmentem grzbietowym, oraz z masywnym modułem przegubowym. Od wewnątrz posiada po dwa panele z dwoma rzędami z 4 elementami oświetleniowymi skierowanymi do wewnętrza, w kierunku gdzie znajduje się statek.
- Masywny moduł przegubowy ma przypominający łyk, zginająca się na wysokości przegubów bocznych segmentów klatki. Moduł zaczyna się od pierwszej kratownicy i kończy się na wysokości, gdzie kończą się dwie dolne kratownice w bocznych segmentach klatki. Na końcu znajduje się trójkątna kratownica z panelem z dwoma rzędami elementów oświetleniowych skierowanymi do wewnętrza. Pierwszy rząd miał 4, a dolny tylko 3 elementy oświetleniowe.
- Górna część masywnego modułu na górze posiada 4 okrągłe elementy mogące być dużymi oknami. Pod nimi znajduje wypukły element z normalnymi oknami. Pod nimi znajduje się dwa poziome cylindry wysunięte połowę średnicy cylindra. Następnie znajduje się zatoka promowa (hangar) na większe statki, a ma wysokość około 1.5 razy zatoki w bocznych modułach przegubowych. Pod nim znajduje się rząd 10 małych elementów oświetleniowych a po jej bokach znajdują się śluza powietrzna (czyli dwie), po drugiej stronie modułu znajduje się prostokątne wydłużenie o wysokości dwóch pokładów z oknami po bokach. Na końcach po środku znajduje się na tej samej wysokości 1 śluza powietrzna. Od wewnętrznej strony pod oświetleniem 4 pokłady : 1, 2 i 4 pokład posiada okna na zewnętrz. Pod nimi znajdują się 3 pionowe cylindry wysunięte połowę średnicy cylindra. Pod spodem znajduje się końcowa część modułu przegubowego bez żadnych okien.
- Połączenia między modułami stanowią cylindryczne elementy łączące między wszystkie moduły przegubowe.
Pokład obserwacyjny[]
brak danych
Historia[]
2151, Kwiecień. W doku kosmiczny instalacji orbitalnego suchego doku znajdującego się w orbicie Ziemi prowadzono prace końcowe nad statkiem Enterprise, NX-01, prototypem statku klasy NX. (ENT: Broken Bow)
|
- 10 Kwiecień (data szacunkowa). Kapitan Archer i Komandor Tucker prowadzili inspekcję Enterprise znajdujące się w doku kosmicznym przy użyciu kapsuły inspekcyjnej Orbital 6. (ENT: Broken Bow)
|
- 11-13 Kwiecień. Załoga statku Enterprise znajdującej się w doku kosmicznym przeprowadzi końcowe przygotowania przed misją do planety Qo'noS. (ENT: Broken Bow)
| |
|
- 14 Kwiecień (data szacunkowa). Po przeprowadzeniu ceremoni dedykacyjnej statek Enterprise, NX-01 opuszcza stocznię w orbicie Ziemi i wyznacza kurs do Qo'noS. (ENT: Broken Bow)
Nota: Prawdopodobnie ceremonia dedykacyjna i start pierwszego Ziemskiego statku Warp 5 była transmitowana na Ziemię i kolonie w systemie Słonecznym. Będąca początkiem nowej ery ludzkości.
Informacje dodatkowe[]
Występowanie[]
Informacje tła[]
Ta instalacja dokująca może być częścią Kompleksu Warp 5, ale ta możliwość nigdy nie została potwierdzona. Instalacja był nazywany po prostu "dok kosmiczny" w scenariuszu Star Trek: Enterprise odcinka pilotażowego Broken Bow. [1] W planie mostku Enterprise, który został zlicytowany w aukcji ''It's A Wrap!'' sale and auction (pozycja nr 4654), dok kosmiczny jest określany jako Instalacja orbitalnego suchego doku 314 (Orbital Drydock Facility 314), Stacja 15 B. [2] Model CGI dla kapsuły inspekcyjnej Orbital 6 używanej w "Broken Bow" miała również oznaczenia "Instalacja orbitalnego suchego doku" i "Operacje Stoczniowe". Stąd nazwa Memory Alpha wzięła nazwę.
Projekt zewnętrzny[]
|
Chociaż wygląd doku kosmicznego nie został jeszcze zdecydowany, wypróbowano około czterech koncepcje doku. Pierwszy z nich, datowany na luty 2001, zdecydowano na współczesny, a jednocześnie silnie wpłynął na chronologiczne ustawienie ENT. Starszy ilustrator John Eaves, który był zaangażowany w projektowanie doku, wyjaśnił później, "Zaprojektowaliśmy nowy segment w czasie zaledwie kilka dekad przed oryginalną serią. Pomysł polegał na przywróceniu wszystkiego, od kultowych lat 60-tych serii na bardziej NASA oraz wygląd nakrętek i śrub. Mając to na uwadze, zdecydowaliśmy się na nowy, ale starszy styl projektu doku kosmicznego/suchego doku z estetyką skylab. Rezultatem tej ścieżki [było] [...] dużą okrągłą stację kosmiczną z masywnymi panelami słonecznymi i wypukłymi detalami, aby przenieść nas wszystkich z powrotem w bardziej współczesnego czasu architektury kosmicznej z nieco futurystycznym charakterem." Jednak projektanci ostatecznie zdecydowali się jednak na bardziej masywną wersję tradycyjnej suchy dok, zgodnie z założeniami w Star Trek: The Motion Picture. [3]
Pierre Drolet, artysta efektów wizualnych w Foundation Imaging, był w dużej mierze odpowiedzialny za decyzję, jak wyglądał dok kosmiczny. "Powiedział tylko, 'Zobaczmy, co mogę wymyślić,' i ostatecznie [producenci] się na to zdecydowali," wspomina Fundację Robert Bonchune. "Pierre zbudował coś, co było krokiem wstecz od suchego doku The Motion Picture. Trochę mocniejsze, trochę bardziej jak suchy dok z Star Trek Generations." (Star Trek Monthly wydanie 86, str. 23) Dok zawierał kilka innych drobnych szczegółów, które pomogły odróżnić ją od poprzednich doków, na przykład w The Motion Picture. "To wciąż jest kształt suchego doku, jest po prostu bardziej prymitywny," powiedział Bonchune. "Umieściliśmy na dole małe rzeczy, takie jak manipulatory , aby przemieszczać przedmioty. Na niektórych przedmiotach są drobne szczegóły, takie jak złota folia i koce termiczne." (Star Trek: The Magazine Tom 2, Wydanie 10, str 26)
Ilustrator produkcji Doug Drexler nie był do końca zadowolony z ostatecznego projektu zewnętrznego tej instalacji, komentując, "Piątka wydawała się równie duża i złożona (być może nawet bardziej) niż suchy dok z TMP." Drexler również przyznał się do posiadania "nigdy nie rozumiał" duży zestaw anten wchodził w skład pięcioelementowej instalacji. [4]
Przedstawienie w sekcji startowej[]
Producenci wykonawczy Rick Berman i Brannon Braga, w ich roli jako scenarzyści "Broken Bow", początkowo chcieli, aby ogromny stadion był świadkiem odlotu z doku statku kosmicznego Enterprise, chociaż sceny te zostały później przeniesione do planu na pokładzie widokowym samego doku kosmicznego. "Zawsze wyobrażaliśmy sobie stadion pełen ludzi, ale nigdy nie kończy się tak, jak chcesz," przyznał Braga. ("Broken Bow" komentarz dźwiękowy, ENT Sezon 1 DVD)
Pokład obserwacyjny doku kosmicznego był w rzeczywistości rekompensatą planu zbrojowni Enterprise. ("Broken Bow" komentarz dźwiękowy, ENT Sezon 1 DVD) Wewnętrzne sceny rozgrywające się w tym pomieszczeniu zostały sfilmowane 5 czerwca 2001, w Paramount Stage 18. (arkusz wywołania Broken Bow)
Następnie, pokład widokowy doku kosmicznego został optycznie powiększony; efekty wizualne dodały dodatkowy balkon do pomieszczenia, a także większą liczbę widzów niż liczba statystów, którzy byli na planie. (Tekst i komentarze audio "Broken Bow", ENT Sezon 1 DVD) "Kiedy zobaczyliśmy dzienniki, Rick Berman zdecydował, że wydarzenie powinno być większa i mieć więcej ludzi, więc wymyśliłem sposób, w jaki mógłbym ręcznie malować zestaw rozszerzeń," wspomina producent efektów wizualnych Dan Curry. "Zmniejszając i poprawiając perspektywę oraz fotografując ludzi na tle zielonego ekranu, byliśmy w stanie zbudować warstwy widowni i powiększyć pomieszczenie niż w oryginalnym planie." Curry był ostatecznie bardzo dumny z sekwencji startowej, nad którą też pracował Rob Bonchune. (Star Trek: The Magazine Tom 2, Wydanie 10, str. 26-27)
Inne reprezentacje[]
Renderowanie CGI tego doku kosmicznego można znaleźć na ENT Sezon 1 DVD, jako część animowanej komputerowo sekwencji, która wprowadza menu główne każdej dysk.
Inny obraz CG suchego doku został opublikowany w książce Ships of the Line (str. 5), na której zdjęcie Sean Scott przedstawia obudowę doku Enterprise, gdy statek znajduje się w początkowej fazie konstrukcji.
Apokryfa[]
W nowelizacji Broken Bow, ten dok kosmiczny jest określany jako składowe części geodezyjnych, które zostały zmontowane na Ziemi przed zbudowaniem w kosmosie, rozszerzając dok do jego pełnego rozmiaru.